Erkekler ve çaresizlik...

Hep merak etmişimdir, erkekler neden sıradan davranıp özel ilgi beklerler diye? Özel anlar yaratmak, yaşadığınız anı anlamlı kılmak için yaptığınız hazırlık, bekleyiş; Yunus Bülbül tarzı bir güzellikle nasıl gülünç bir arabeske dönüşür? Eşinin hanımefendi olma haliyle övünen beyler, neden beyefendi olmak konusunda bir ihtiyaç duymazlar? Evlenmeye ikna etmek için kırk takla atan erkek, neden sonraları bir cümle bile kurmaktan aciz olur? "Benim hanım asildir." derken neden gördüğü asaleti taşıyamaz? En özel halleri bile olağan bir durummuş gibi karşılamak ve öyle davranmak, erkeksi bir tavır mı yoksa? Sonraları bütün gerginliklerinizin tek nedenini burcunuza ya da muayyen döneminizin doğal hallerine bağlayan erkeklerimiz, neden dönüp de kendilerine de bakma gereğini görmezler? Böyle bir yazıyı okurken de "Offff, amma da kasmış yaaaaa!" demeden düşünebilecek bir erkek var mı acaba?